Θα καταθέσω κι εγώ την άποψή μου για τον ελάχιστο εαυτό, που στα δικά μου τα αυτιά ο δίσκος αυτός δεν είναι καθόλου ελάχιστος αλλά μέγιστος,είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να ξεχωρίσω καποιο τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση ακόμη και μετά από 5 μήνες κυκλοφορίας του δισκου, οφείλω να ομολογήσω ότι μου έδωσε την χαρά να βιώσω κάτι πρωτόγνωρο για τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής μουσικής,παίρνοντας στα χέρια μου το cd και μετά από πολλές ακροάσεις και αναγνώσεις συνειδητοποίησα ότι έχω στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή, ενα "διαμάντι", νομίζεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα βιβλίο και όχι cd, σε αυτό βοηθάει βεβαία και η καλά προσεγμένη επίφαση του δίσκου που σε οδηγεί να καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα,ενα άλλο επίσης στα συν του Θανάση είναι ότι δεν επαναλαμβάνεται ακόμη και μετά από τόσες δισκογραφικές δουλείες και δεν κουράζει καθόλου τα αυτιά του ακροατή, απλά νιώθεις τυχερός γιατί διαπιστώνεις να διακατέχει τον καλλιτέχνη μια ευαισθησία. Τέλος θα πω ότι η δουλειά αυτή είναι υπέρτατη μορφή ποίησης. Θανάση σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Τα σέβη μου!